AKCJA REMONTOWA na Pomoście Miłości – WIOSNA 2025

AKCJA REMONTOWA – Wiosenne porządki serca

Wiosna… Dla jednych to czas porządków, odświeżania domów i ogrodów. Dla innych – to początek nowego rozdziału. Tyle że to „nowe” nie zawsze znaczy coś pewnego, pięknego, stabilnego. Czasem oznacza niepewność, ryzyko, lęk… Ale my – nasz POMOST – możemy to zmienić.

Gdy poznacie te historie, zobaczycie, że ci ludzie nie czekają, aż manna spadnie im z nieba. Nie stoją w miejscu – podjęli decyzję, działają, walczą. A my? My gotowi na Pomoście!Możemy stać na pomoście, do którego powoli podpływają na swoich łódkach życia – obciążonych balastem trosk, zmagań, samotnych nocy i niespełnionych marzeń. A nasze ręce? Są po to, by pomóc im dobić do brzegu.

Pani Ewa i Pani Ania – dwie kobiety, dwa światy, jeden wspólny los

Pani Ewa i Pani Ania – obie znane, obie kochane, obie zmagające się z własnymi burzami.

Pani Ania… Czy pamiętacie jej historię? Pomogliśmy jej zdobyć dom – miejsce, które miało dać schronienie, ciepło i spokój. Ale los lubi płatać figle. Ktoś, być może w dobrej wierze, zamontował ogrzewanie… tańsze, bez faktury. Łatwo się domyślić, jak to się skończyło. Wystarczyła iskra – i wybuch. Na szczęście nikt nie ucierpiał. Tapczany, kuchenne szafki ocalały… ale podłoga się wypaliła, kafelki spadły od gorąca, a „koza” wykrzywiła się jak po walce z żywiołem.

Ania musiała wrócić na wynajęte mieszkanie. Musiała znów płacić. A jednocześnie – walczyć o siebie. Mimo trudności podjęła studia, bo świetnie zna angielski. Ale nauka „po kątach” nie daje ubezpieczenia, stabilności, ani poczucia bezpieczeństwa. Znalazła jednak nadzieję – możliwość pracy w szkole. Na razie staż, ale oficjalny, legalny, dający przyszłość. Tyle że by przedstawić dyplom, trzeba opłacić formalności. Koszt? Kolejne wyzwanie.

Ania jest samotna. A samotnym trudniej uzyskać pomoc. Chore dzieci, młodzież, seniorzy – ich losy poruszają ludzi, skłaniają do wsparcia. A ktoś taki jak Ania? Ktoś, kto walczy, ale jest wciąż „za silny”, by uznano go za potrzebującego? Dla takich ludzi często brakuje dłoni wyciągniętych w geście pomocy. A przecież pomoc powinna być nie tylko skuteczna, ale i mądra. Racjonalna. Przemyślana. Czasem właśnie ta cicha walka, która nie krzyczy, jest najbardziej godna wsparcia.

Pani Ewa – serce, które nie umie przestać kochać

A Pani Ewa… To ktoś, kto oddałby ostatnią koszulę. Nie potrafi patrzeć obojętnie na czyjś ból. Czasem aż mnie to złości – bo ona chce pomagać wszystkim, nawet gdy sama ledwo stoi na nogach. Pyta mnie, czy może umyć okna. Za darmo. Po prostu, z dobroci. Powiedzcie – ilu znacie ludzi, którzy tak postępują?

Ale historia Ewy to też historia walki. Jej życie to nieustanna huśtawka między siłą a niemocą. Kiedyś, pod naporem problemów, stresu i niepewności, przestała chodzić. Musiała przejść terapię dzienną w szpitalu psychiatrycznym w Gdańsku. Powoli wróciła do sprawności, choć wciąż o kulach. A jednak… nawet w takim stanie idzie pomagać starszym ludziom. O kulach. Bo ktoś na nią czeka. Bo ktoś jej potrzebuje.

Niestety, choroba wciąż nie daje jej spokoju. Jej organizm reaguje na stres w dramatyczny sposób – najpierw bolą ją nogi, potem drżą, aż w końcu odmawiają posłuszeństwa. Ma problemy z utrzymaniem przedmiotów, czasem nawet z mówieniem. Od 14 lat żyje z tym stanem, ucząc się funkcjonować pomimo bólu i ograniczeń.

Historia rodziny pana Roberta

Jakub Mateusz – to synowie pana Roberta z rejonów południa Polski w okolicach Krosna.
Historia rodziny jak zawsze pełna smutku, ale jednocześnie wiary w to, że można… można, kiedy ma się pokłady miłości. Tą miłością przepełniony jest pan Robert…

Blisko 17 lat temu mama chłopców i męża zostawiła… znalazła inną ścieżkę, by być szczęśliwą. Pan Robert został z niemowlaczkami i dwulatkiem. Nie poddał się, mieszkając na wsi, oddalonej kilkanaście kilometrów od malutkiej miejscowości, by móc zrobić codzienne zakupy, próbując pracować dał sobie radę. Dziś Jakub i Mateusz mają 16 i trochę więcej niż 17 lat. To super młodzi już mężczyźni… mają bardzo mało, ale Tatę wspierają na miarę swoich możliwości, dobrze się uczą, ale w skromnym, otynkowanym drewnianym i małym doku za wiele nie ma. Nie narzekają… pojawił się na pomost dzięki Siostrze Grażynie… Opowiedziała więcej… Bracia byli jeden jedyny raz na kolonii, w zeszłym roku MOPS przyznał wypoczynek – ale tylko jednemu… Brat zrezygnował… bo nie chciał korzystać z czegoś z czego Jego brat nie będzie mógł…

Chodzę schludnie ubrani – ale jak mówi Siostra to są rzeczy te same te same… Porozmawiałam z chłopakami i jak każdy ma marzenia – to co poniżej to naprawdę marzenia – drogie…, ale gdyby się udało…. Obaj chłopcy trenują piłkę gdzieś w okolicach, to ich naprawdę hobby i marzą by mieć coś co „zapiera dech”. Dla nich to 4 produkty poniżej…

Misja POMOSTU – Wasze ręce, Wasza obecność

POMOST to nie tylko wsparcie materialne. To coś więcej – to nadzieja i obecność. To wyciągnięta dłoń, kiedy ktoś dryfuje na skraju sił. Oni już walczą. Nie czekają na cud. Nie patrzą w niebo, licząc, że ktoś rozwiąże za nich ich problemy. Oni remontują, pracują, podejmują wysiłek. A my możemy sprawić, że ten wysiłek przyniesie owoce.

Potrzebne jest wsparcie – dla Ani, by mogła ukończyć studia i dokończyć odbudowe swejgo domku na polu. Dla Ewy, by mogła się rehabilitować, dalej pomagać innym – ale przede wszystkim by mogła godnie żyć, wraz ze swym mężem, dziećmi i Mateuszem, którego uratowała i przyjęła pod swój dach – dająć matczyne wsparcie.

Istnieją również stałe potrzeby Fundacji, pod którymi rozumiemy to, co Fundacja zawsze chęnie przyjmie, gdyż zawsze znajdą się potrzebujący, którzy czekają na niezbędne do życia rzeczy.

Nie musimy robić wielkich rzeczy. Czasem wystarczy drobny gest – udostępnienie informacji, rozmowa, wpłata choćby najmniejszej kwoty. To właśnie takie drobne kroki prowadzą do wielkich zmian.

Dołączcie do AKCJI REMONTOWEJ. Niech ta wiosna przyniesie coś więcej niż tylko porządki. Niech przyniesie nadzieję.